Kościół parafialny pod wezwaniem Świętej Trójcy
Parafia łobżenicka została erygowana 1 września 1141 roku. Na początku XIV wieku kościół parafialny był drewniany. Najwcześniejsza wzmianka o świątyni pochodzi z roku 1475. Zachowany do dziś budynek powstał na przełomie XV i XVI w. Jest najstarszym i najcenniejszym zabytkiem architektonicznym Łobżenicy. W 1550 r. ówczesny właściciel miasta, Jan Krotoski, oddał kościół protestantom, którzy użytkowali świątynię do 1622 r. W XVII wieku kościół został spalony przez wojska szwedzkie. W 1662 r. budynek odbudowano, a następnie konsekrowano (w 1766 r.) pod wezwaniem Świętej Trójcy (wcześniej świątynia nosiła wezwanie NMP). Do roku 1932 kościół posiadał drewnianą wieżę z zegarem, basztę, kruchtę stojącą z boku od strony północnej. Dzwonnica była na zewnątrz. Z inicjatywy księdza proboszcza Wacława Szałkowskiego, w latach 1931-32, dokonano gruntownej przebudowy świątyni. Budynek przedłużono w części zachodniej, zbudowano murowaną wieżę, dobudowano nawę boczną oraz dwie zakrystie, na 1/3 długości małą wieżyczkę. Rozbudowę upamiętnia data - 1932 w szczytach frontonu po stronie wschodniej i nad kaplicą południową. Rozbudowa ta w znacznym stopniu zatarła pierwotny późnogotycki charakter świątyni.